«پناه بردن» به خدا، ویژگی ثابت اولیاء خدا (بخش سوّم)

همانگونه که در دو بخش پیشین بیان شد،

در قرآن کریم مواردی یاد شده است که اولیاء الهی و انسان های کامل

هنگام مواجهه با شُرور و خطرات،

به خدای تعالی پناه بردند یا فرمان یافتند که به او پناهنده شوند.

در دو بخش گذشته،

پیرامون این مطلب که اولیاء خدا و بندگان شایسته الهی

از شرّ شیطان و وسوسه های شیطانی به خدا پناه بردند،

چهار نمونه ذکر شد.

و اینک، ادامه مباحث:

ب) مواردی که اولیاء خدا و بندگان شایسته الهی فرمان گرفتند از شرّ شیطان و وسوسه های شیطانی به خدا پناه ببرند:

این موارد، تنها شامل پیامبر اکرم (صلّ الله علیه و آله) می شود.

با توجه به آیات قرآن کریم، آن حضرت (صلّ الله علیه و آله)

در سه مورد از خدای سبحان فرمان گرفت که از شرّ شیطان و وسوسه های شیطانی به او پناه ببرد:

1و2. سوره «اعراف»، آیه 200 و سوره «فصّلت»، آیه 36:

«وَ إِمَّا یَنْزَغَنَّکَ مِنَ الشَّیْطانِ نَزْغٌ فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ إِنَّهُ سَمیعٌ عَلیمٌ»
و هرگاه وسوسه‏ اى از شیطان به تو رسد، به خدا پناه بر؛ که او شنونده و داناست.

3. سوره «نحل» آیه، 98:

«فَإِذا قَرَأْتَ الْقُرْآنَ فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ مِنَ الشَّیْطانِ الرَّجیمِ»
هنگامى که قرآن مى‏ خوانى، از شرّ شیطان مطرود، به خدا پناه بر.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

همراه شماییم:

https://telegram.me/andishe_varan

جهت ورود مستقیم به کانال «اندیشه وران، ابتدا روی  @andishe_varan  کلیک زیر کنید:

سپس روی گزینه    کلیک کنید.

به جمع اندیشه وران، خوش آمدید...