سوره مبارک «فلق»
جلسه 8
.
طمعورزی در دنیا، ریشه هر شرّی است.
خدای سبحان نعمتهای دنیا را آفرید تا انسان به قدر ضرورت از آنها بهره ببرد و نیازهای اولیه خود را برطرف سازد.
انسان عاقل کسی است که از میان نعمتهای فراوان دنیا، تنها به اندازهای توشه بردارد که نیازهای ضروری زندگی خود و خانوادهاش را تأمین کند و باقی نعمتهای خدادادی را برای بهرهمندی از سود سرشار آن در آخرت، سرمایهگزاری کند.
.
این هوشمندی، ریشه در روایت مشهور پیامبر اکرم (صلّ الله علیه و آله و سلم) دارد که فرمود: «الدُّنْیَا مَزْرَعَةُ الْآخِرَة»؛[1] دنیا، مزرعه آخرت است.
.
این سخن گوهربار به این معناست که انسان باید از تمام امکانات مادی و نعمتهای دنیایی خود، برای آبادانی آخرتش تلاش کند.
هر چه انسان در دنیا در امور خیر بیشتر تلاش کند، در آخرت محصول پربارتری برداشت خواهد کرد.
.
در نقطه مقابل، کسانی هستند که هیچگاه در بهرهمندی از دنیا و نعمتهای آن، قانع نیستند و هرگز به قدر ضرورت، اکتفا نمیکنند.
طمع استفاده بیشتر از دنیا و نعمتهای دنیا، سر تا پای زندگی آنها را فرا گرفته است.
.
داشتن روحیه طمعورزی در این انسانها، باعث میشود که همه نعمتها را در دنیا برای خود مصرف کنند و برای آخرتشان چیزی پس انداز نکنند.
بدین ترتیب، وقتی قیامت برپا شود، چون چیزی از پیش برای امروز خود مهیا نکردند، دست خالی محشور میشوند،
بنابراین، عاقبتی جز به آتش سوزان دوزخ در انتظار آنان نیست. اینگونه است که طمع داشتن به دنیا، بزرگترین شرّ را نصیب انسانها میکند.
.
راه رهایی از این شرّ خانهمان سوز، توبه راستین به درگاه خدا و درمان روحیه طمعورزی به مال و شهرت و شهوت و سایر نعمتهای دنیاست.
امام صادق (علیه السلام) فرمودند:
«الطَّمَعُ فِی الدُّنْیَا أَصْلُ کُلِّ شَرٍّ وَ صَاحِبُهَا لَایَنْجُو مِنَ النَّارِ إِلَّا أَنْ یَتُوب»؛[2]
طمعورزی در دنیا، ریشه هر شرّی است و شخص طمعکار، از آتش جهنّم نجات نمییابد، مگر آنکه توبه کند.
.
خدای سبحان خصلت طمعورزی، را آفرید تا ما را به آن بیازماید، پس برای آنکه در این امتحان پیروز شویم و از شرّ طمع به دنیا، در امان باشیم، به سفارش خدای مهربان، به او پناه میبریم:
«قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ*مِن شَرِّ مَا خَلَقَ...»؛
بگو پناه مىبرم به پروردگار سپیده صبح از شرّ هر آنچه که آفرید... .
.
انسان عاقل علاوه بر پناه بردن زبانی به خدا، در عمل نیز روحیه دنیاگرایی را از خود دور نگه میدارد تا شرّ طمعورزی و آزمندی دامن او را نگیرد و در عالَم آخرت به خیرات و برکات الهی نائل آید.
