جلسه 5
.
دخالت انسان در نظام طبیعت
دخالت انسان در نظام طبیعت، موجب میشود مانع بزرگی بر سر راه حرکت طبیعی و فطری آفریدهها بوجود آید و آنها را از مسیر طبیعی «خیر» به بیراهه «شرّ» بکشاند.
.
دست بردن در زندگی خدادادی جنگلها، دشتها، دریاها، رودخانهها، حیوانات و نیز جسم و جان انسانها و... باعث بوجود آمدن شُرور و آفات زیانبار و جبرانناپذیری برای نظام طبیعت و انسان میشود.
.
به عنوان مثال، اگر جنگلها همانگونه که آفریده شدهاند، به شکل طبیعی و فطری ادامه حیات دهند، منشاء خیرات و برکات فراوانی میشوند؛ از جمله تولید اکسیژن و هوای پاک، مهار سرعت باد، رسوب گرد و غبار، جلوگیری از فرسایش خاک و... .
.
این آثار «خیر»، تا زمانی پابرجا میماند که بر سر راه زندگی طبیعی و خدادادی جنگلها، مانعی ایجاد نشود و جنگلها را از مسیر طبیعی خود خارج نکند.
.
استفاده نادرست و بیرویه انسان از درختان جنگل، مانع حرکت طبیعی و خدادادی آن میشود و آفات و شُروری بسیاری به دنبال میآورد؛ از جمله آلودگی هوا، گسترش ریزگردها، فرسایش خاک، هجوم شنهای روان، وقوع سیل و... .
.
علاج شُرور
برای در امان ماندن از شُرور یاد شده، دو راه وجود دارد:
الف) پیشگیری.
منظور از پیشگیری آن است که اساساً انسان کاری انجام ندهد که موجب بوجود آمدن شرّ در عالَم شود.
از آنجا که «نفس امارّه» در وجود انسان، او را به انجام بدیها و شُرور امر میکند، پس ضروری است انسان، بیش و پیش از هر مخلوق دیگر، از شرّ «نفس امّاره» خود به خدا پناه ببرد.
.«نفس امّاره»، آفریده خداست،
پس: «قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ*مِن شَرِّ مَا خَلَقَ»؛ بگو پناه مىبرم به پروردگار سپیده صبح از شرّ هر آنچه که آفرید.
.
علاوه بر «نفس امّاره»، «شیطان» نیز انسان را به ایجاد بدیها و شرور دعوت میکند؛ خواه از جنس جنّ باشد که دیده نمیشود یا از جنس انسان که دیده میشود.
بنابراین دومین کاری که باید برای پیشگیری از بوجود آمدن شرّ در عالَم انجام داد، پناه بردن به خدا از شرّ شیاطین جنّ و اِنس است.
.«شیاطین جنّ و اِنس» آفریدههای خدا هستند،
پس: «قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ*مِن شَرِّ مَا خَلَقَ»؛ بگو پناه مىبرم به پروردگار سپیده صبح از شرّ هر آنچه که آفرید.
.
ب) درمان.
دومین راه در امان ماندن از شرور، درمان است.
درمان در جایی است که انسان به هر دلیلی گرفتار شُرور و آفات شده است.
در این حالت انسان نباید از رحمت خدا ناامید شود و باید با پناه بردن به خدا و تلاش خستگیناپذیر، خود را از دل آفات و شُرور خارج کند و به ساحل خیرات و برکات برساند،
پس: «قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ*مِن شَرِّ مَا خَلَقَ»؛ بگو پناه مىبرم به پروردگار سپیده صبح از شرّ هر آنچه که آفرید.
.
.
.
به کانال اندیشه وران بپیوندید.
