جلسه 7
رابطه گناه با شرّ.
انسان گنهکار قطعاً در معرض «شرّ» است و ارتکاب گناه، انسان را گرفتار شرّ میکند.
«شرابخواری» از جمله گناهان بزرگی است که باعث میشود شرّ، دامان انسان را بگیرد؛ زیرا انسان با خوردن «شراب» کلیدی میسازد که قفل شرّ را باز میکند.
«دروغگویی» گناه دیگری است که قفل شرّ بوسیله آن به راحتی باز میشود.
شرّی و بدی که «دروغگویی» به زندگی انسان وارد میکند، بسی بدتر و ناگوارتر از شرّی است که «شرابخواری» به زندگی وارد میکند.
.
در روایتی از امام باقر (علیه السلام) نقل شده است که فرمود:
«إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ جَعَلَ لِلشَّرِّ أَقْفَالًا وَ جَعَلَ مَفَاتِیحَ تِلْکَ الْأَقْفَالِ الشَّرَابَ وَ الْکَذِبُ شَرٌّ مِنَ الشَّرَاب»؛[1]
به راستى که خدای عزوجل براى شرّ قفل هایى گذارد و کلید آن قفل ها را شراب قرار داد و دروغ از شراب بدتر است.
انسان عاقل کسی است که به دین خدا پایبند باشد و به هیچ گناهی، به ویژه «شرابخواری» و «دروغگویی»، نزدیک نشود.
کسی که گناه میکند، به این معناست که به دست خود، کلید قفل «شرّ» را میسازد و خود را گرفتار شرّ و بلا میکند.
.
پناه بردن عملی، زبانی، قلبی
بنابر آنچه گذشت میتوان گفت که یکی از معانی «پناه بردن به خدا»، عمل به تکالیفی است که خدا برای بندگان خود مقرّر فرموده است.
انجام «بایدها» و ترک «نبایدها»ی دین، انسان را از آفات و شُرور دنیا و آخرت دور میکند و به خیرات و برکات دو سرا میرساند. این کار، پناه بردن عملی به خدا از شرّ آفریدههاست.
پناه بردن زبانی به خدا از شرّ آفریدهها، قرائت سوره مبارک «فلق» است:
«قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ*مِن شَرِّ مَا خَلَقَ...»؛
بگو پناه مىبرم به پروردگار سپیده صبح از شرّ هر آنچه که آفرید... .
پناه بردن قلبی به خدا آن که انسان قلباً اعتقاد داشته باشد که برای رهایی از شرّ آفریدهها، تنها یک پناهگاه امن وجود دارد و آن، پناهگاه امن الهی است.
.
به اندیشه وران بپیوندید.
