📌 در ادامه مباحث مربوط به سوره مبارک «ناس»، این نکته لازم به ذکر است که
«پناه بردن» به خدا، از ویژگی های ثابت اولیاء خدا و مقرّبان درگاه الهی است.
بنابراین می توان گفت که «پناه بردن» همیشگی نیکانِ خداجو به خدای قادر حکیم،
یکی از عوامل مؤثر در رشد و ارتقاء مقامات معنوی آنهاست.
در قرآن کریم موارد فراوانی در حالات اولیاء الهی و انسان های کامل وجود دارد
که هنگام مواجهه با شُرور و خطرات،
به خدای تعالی پناه بردند یا فرمان یافتند که به او پناهنده شوند.
برخی از این موارد به شرح زیر است:
الف) مواردی که اولیاء خدا و بندگان شایسته الهی از شرّ شیطان و وسوسه های شیطانی به خدا پناه بردند:
1⃣ نمونه نخست، همسر جناب عِمران (علیه السلام)
همسر جناب عِمران، مادر حضرت مریم (سلام الله علیهم) زن پرهیزکاری بود.
او زمانی که باردار شد، به تصور اینکه فرزندِ در رحم او پسر است، فرزندش را نذر خدمت برای خدا کرد، اما زمانی که وضع حمل کرد، متوجه شد فرزندش دختر است.
او نام این مولود مبارک را «مریم» گذاشت و در راز و نیاز خود به درگاه خدا، «مریم» و فرزندانش را از شیطان رانده شده، در «پناه خدا» قرار داد:
«إِذْ قالَتِ امْرَأَتُ عِمْرانَ رَبِّ إِنِّی نَذَرْتُ لَکَ ما فی بَطْنی مُحَرَّراً فَتَقَبَّلْ مِنِّی إِنَّکَ أَنْتَ السَّمیعُ الْعَلیمُ * فَلَمَّا وَضَعَتْها قالَتْ رَبِّ إِنِّی وَضَعْتُها أُنْثى وَ اللَّهُ أَعْلَمُ بِما وَضَعَتْ وَ لَیْسَ الذَّکَرُ کَالْأُنْثى وَ إِنِّی سَمَّیْتُها مَرْیَمَ وَ إِنِّی أُعیذُها بِکَ وَ ذُرِّیَّتَها مِنَ الشَّیْطانِ الرَّجیمِ» (آل عمران، 36ـ35)
هنگامى که همسرِ «عمران» گفت: «خداوندا! آنچه را در رحم دارم، براى تو نذر کردم، که «مُحرَّر» (و آزاد، براى خدمت خانه تو) باشد. از من بپذیر، که تو شنوا و دانایى! ولى هنگامى که او را به دنیا آورد، (و او را دختر یافت،) گفت: «خداوندا! من او را دختر آوردم ـ ولى خدا از آنچه او به دنیا آورده بود، آگاهتر بود ـ و پسر، همانند دختر نیست (دختر نمى تواند وظیفه خدمتگزارى معبد را همانند پسر انجام دهد). من او را مریم نام گذاردم؛ و او و فرزندانش را از شیطان رانده شده، در پناه تو قرار مى دهم.
2⃣ نمونه دوم، یوسف صدّیق (علیه السلام)
حضرت یوسف (علیه السلام) در طول زندگی خود، مورد امتحان های فراوانی قرار گرفت.
یکی از آن امتحان های دشوار، گرفتار شدن در عرصه شیطانی و شهوانی همسر عزیز مصر بود.
حضرت یوسف (علیه السلام) توانست با «پناه بردن به خدا»، از این آزمون بسیار دشوار، سربلند بیرون بیاید:
«وَ راوَدَتْهُ الَّتی هُوَ فی بَیْتِها عَنْ نَفْسِهِ وَ غَلَّقَتِ الْأَبْوابَ وَ قالَتْ هَیْتَ لَکَ قالَ مَعاذَ اللَّهِ إِنَّهُ رَبِّی أَحْسَنَ مَثْوایَ إِنَّهُ لا یُفْلِحُ الظَّالِمُونَ» (یوسف، 23)
و آن زن که یوسف در خانه او بود، از او تمنّاى کامجویى کرد؛ درها را بست و گفت: بیا (بسوى آنچه براى تو مهیاست!) (یوسف) گفت: پناه مى برم به خدا! او صاحب نعمت من است؛ مقام مرا گرامى داشته؛ (آیا ممکن است به او ظلم و خیانت کنم؟!) مسلّماً ظالمان رستگار نمى شوند!
https://telegram.me/andishe_varan
جهت ورود مستقیم به کانال «اندیشه وران، ابتدا روی @andishe_varan کلیک زیر کنید:
سپس روی گزینه 
کلیک کنید.
به جمع اندیشه وران، خوش آمدید...
